Tego ranka więźniowie zostali poinformowani, że jeden z nich zniknął. Wszystkich ogarnął paniczny strach, ponieważ reguła obozowa nie znała przebaczenia: dziesięciu za jednego! “Jeśli do dzisiejszego wieczoru nie znajdziemy go”, ryczał kapo, “na jego miejsce umrze dziesięciu!" Więźniowie czekali cały dzień, znieruchomiali pod sierpniowym słońcem, straszeni przez psy i bicze kapów. Wieczorem spośród ich szeregów strażnicy wyznaczyli na śmierć głodową dziesięciu mężczyzn. Jeden ze skazanych zaczął szlochać, miał żonę i dzieci i błagał, żeby go oszczędzili. W tym momencie ojciec Kolbe, który znajdował się z przodu, ku zdumieniu wszystkich wyszedł z szeregu i skierował się do oficera. Wszyscy więźniowie, osłupiali, odprowadzali go wzrokiem. Mówili sobie: “On jest szalony, zabiją go!” Nigdy żaden więzień nie ośmielił się kiwnąć małym palcem wobec swych katów podczas nie kończących się apeli na obozowym placu. Lecz ojciec był spokojny, w pełni opanowany i widocznie zdecydowany. Szef obozu spytał go, kim jest. “Jestem księdzem katolickim”, odpowiedział spokojnie ojciec Kolbe. Wówczas poprosił o to, żeby mógł zająć miejsce skazanego. Śmiertelna cisza. Oficer zaryczał: “Idź z nimi!” Prośba została przyjęta. Nasz przyjaciel malarz zobaczył wtedy ojca Kolbe, jak stanął w szeregu za dziewięciu skazanymi na śmierć, którzy zaraz zaczęli się oddalać. Szedł ze spokojem, dotrzymując kroku. Zanim zniknął sprzed oczu swym towarzyszom, odwrócił się, podniósł rękę i uczynił przyjazny znak. To był dla więźniów ostatni obraz ojca.

Lecz od pierwszego dnia tej długiej męczarni, słyszeli, jak skazani śpiewali Bogu, z głębi swego bunkra, z maleńkich cel, gdzie mieli tylko tyle miejsca, że z ledwością mogli stać! W celi ojca Kolbe miejsce krzyków rozpaczy i bluźnierstw dosyć szybko zajęły hymny do Pana. Ojciec przygotowywał ich do spotkania z Bogiem! Ku zdumieniu strażników, śpiewy ogarnęły cele znajdujące się wokół i całe więzienie zaczęło wznosić Bożą chwałę! Już przed tym dniem ojciec miał zwyczaj wygłaszać krótkie homilie dla towarzyszy obozowych, ciągle dodając im odwagi, aby nie dali się pokonać. “Módlcie się! Wytrwajcie w dobrym”, mówił im, “Wierzcie wbrew nadziei”! On sam miał gruźlicę i od czasu młodości miał tylko jedno płuco. Ten bunkier był w pewnym sensie jego ostatnią parafią. Odprawił w tej ohydnej norze swą ostatnią “Mszę śpiewaną”!

Po dziesięciu dniach trzeba było przystosować tę celę dla innych więźniów, tak więc odpowiedzialny za to żołnierz przyszedł zabrać ciała. Znalazł dziewięć zwłok, lecz ojciec Kolbe żył jeszcze, świecący, promieniejący. Gdy żołnierz chciał mu zrobić śmiertelny zastrzyk, wyciągnął pokornie ramię ze spojrzeniem, w którym był uśmiech. Tak w czasie procesu świadczył ten żołnierz. Według niego ojciec miał spojrzenie tak przepełnione miłością, że oficerowie obozowi powiedzieli mu: “Spuść oczy!”

Pośród tego piekła ojciec Kolbe był posłańcem pokoju i miłości. Wnosił w nie siłę Jezusa zmartwychwstałego, który może wszystko! Po jego śmierci więźniowie mówili do nowo przybyłych: “Teraz to już nic wobec tego, co przeżyliśmy za jego życia!” Poruszony tym był nawet szef obozowy: po wyzwoleniu w 1945 roku odnaleźli go Amerykanie, gdy krył się na jakimś gospodarstwie i dostarczyli go Polakom, którzy powiesili go pośrodku obozu, przed piecami krematoryjnymi. Otóż w chwili śmierci poprosił obecnych o “księdza katolickiego”...

Gdy Jan Paweł II kanonizował ojca Kolbe, wybrał na temat homilii: “Nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich.” (J 15, 13)

Mieć miłość?? Czy rzeczywiście można MIEĆ w sobie Bożą miłość?? Tak, możemy, ponieważ Stwórca uczynił nas zdolnymi do tego, żebyśmy Go posiadali, Jego, Boga, we wszystkich Jego wymiarach. Nasze serce jest o wiele bardziej przestronne niż możemy to sobie wyobrazić! Lecz jeśli nie jest wypełnione Bogiem, to jest to męczarnia pustki, źle maskowana naszymi nędznymi próbami, żeby je wypełnić, naszymi małymi przemijającymi zadowoleniami, które pozostawiają nas jeszcze bardziej pustymi (Patrz PS 3). Po hebrajsku pokój jest SZALOM i jego pierwotne znaczenie różni się od znaczenia powszechnie używanego u nas. Szalom to wypełnienie, pełnia, a nie brak konfliktów lub problemów. Czyż Jezus, wypełniony miłością Ojca, nie spał właśnie w łodzi podczas pełnej burzy? Jak to pokazał ojciec Kolbe, ten, kto ma szalom, nie pozwoli sobą zachwiać, pozostaje spokojny podczas najbardziej katastrofalnych sytuacji. Czy w tym obozie nie zakrólował pokój jego serca mimo to, że był on poddany przygniatającej władzy?

Gospa nam mówiła: “Macie w sobie pustkę”. Pustka jest przeciwieństwem szalom. Tę pustkę można wypełnić tylko przez modlitwę, lecz modlitwę prawdziwą, czynną, przemieniającą, zakotwiczoną w szczerym pragnieniu życia Ewangelią i upodobnienia się do Chrystusa. Szalom jest żywy i jeśli nie jesteśmy na niego otwarci, odchodzi (XXXXX). Oto przykład pustki, często nie uświadomionej, która stoi na przeszkodzie, żeby zakrólował w nas szalom:

- “Jestem dobrym chrześcijaninem, co niedziela chodzę na Mszę św., a mimo to naprawdę nie mam pokoju. Trzeba powiedzieć, że boję się zachorować. Faktycznie, prześladuje mnie myśl o chorobie, bardzo się boję cierpienia, tego, że będę musiał zaprzestać mojej działalności i nigdy nie wiadomo, dokąd choroba może doprowadzić! Dla mnie moje zdrowie jest najważniejsze i boję się je utracić.”

Taki człowiek ma w sobie wielką pustkę, obszar, do którego Boży pokój nie może przeniknąć. Za każdym razem, gdy chce go chwycić, można powiedzieć, że on odbija się jak o ścianę i ucieka mu. Dlaczego?

Ponieważ ten człowiek, będąc ochrzczonym, przyoblókł się w Chrystusa i od jego chrztu, to, co należy do Boga, należy do niego, tak jak to wszystko, co należy do niego, należy do Boga (J 15, 5-26). Jeśli to wszystko, co należy do niego, należy do Boga, to jego ciało też należy do Boga. Jego ciało należy do Boga?? W takim przypadku, jeśli on zachoruje, to jest problem Boga, a nie jego! Ciało ojca Kolbe tak bardzo należało do Boga, że nie potrzeba mu było nawet minuty zastanowienia, żeby iść na śmierć zamiast ojca rodziny. To jest to, co na jego miejscu uczyniłby Jezus! Lecz człowiek, który rzeczywiście nie oddał swych dóbr Panu i który “posiada” swoje ciało, nieświadomie uniemożliwia, żeby wpłynął w niego pokój Boży: trzyma pewną strefę swej istoty zamkniętą przed Królestwem Chrystusa. Pozostanie z wielka pustką, ciągle skłonny do obaw, że straci to, co mu się wydaje, że posiada. To jest prawdą dla wszystkich dziedzin naszego życia i naszych dóbr, pieniędzy, przyszłości, pracy, dzieci lub innych drogich nam osób, itd... A czasami nawet naszego apostolstwa! (Łk 9, 3-6)

Jeśli z miłością oddam się Bogu i powiem: “Panie, całkowicie należę do Ciebie, bądź uwielbiony we mnie według TWOJEJ woli, TWÓJ wybór będzie mój”, to wtedy moja pustka zostanie wypełniona żywą obecnością Boga i zamieszka we mnie szalom. Innymi słowami, im bardziej oddajemy się Bogu w miłości, tym bardziej zostajemy napełnieni (Mt 19,29). Im bardziej z niepokojem strzeżemy tego, co mamy, tym bardziej jesteśmy puści i smutni. W Niebie będziemy mieli to, co daliśmy na ziemi. Szalom to przedsmak Nieba i Gospa marzy, żeby nas tam wprowadzić już dziś!

Wczoraj wieczorem na początku procesji z pochodniami zakończył swą mowę do pielgrzymów tym wezwaniem: “Królowo Pokoju, módl się za nami!”

Później oświadczył: “Jestem chory wśród chorych. Jestem u celu mego życia.”

Ten “najdroższy syn” Matki Bożej, Papież Totus Tuus, którego Ona sama wybrała na te czasy (orędzie z 25 sierpnia 1994 r.), przeżywa wśród nas swoją ostatnią prostą. To jest czas łaski, gdy niesiemy tego nadzwyczajnego proroka w modlitwie i miłości. Czas łaski z Maryją, która 25.01.97 powiedziała nam: “To jest mój czas”.

Jakiś dziennikarz zadał Ojcu Świętemu to pytanie: “Na czym polega twój sekret?” On odpowiedział:

- Zawsze trzymam Ją za rękę!

.......................................................

“Dlaczego jechać tak daleko na pielgrzymkę i wydać tyle pieniędzy, podczas gdy Bóg jest wszędzie, a Matka Boża bezustannie jest ze swoimi dziećmi?"

Pielgrzymka jest częścią życia duchowego, uczy nas o tym całe Pismo Święte. Czasami trzeba porzucić swoje zwyczaje i pozwolić, żeby ku Bogu pchnęły nas pewne konkretne działania, nie tylko wewnętrznie, lecz także fizycznie (jeśli zdrowie na to pozwoli). Bóg widzi nasz wysiłek i w sposób uprzywilejowany mówi do nas w tych momentach, które są zarezerwowane dla Niego na własność. Z pielgrzymką związane są szczególne błogosławieństwa.

Przykład daje nam sama Matka Boża, jak również św. Józef. Czyż w domu w Nazarecie nie mieli Syna Bożego i Boga samego? Przecież mogli pomyśleć: “Oto pozwólmy naszym żydowskim braciom iść w pielgrzymce do Jerozolimy, Świątynię wypełnia chwała Boża i będzie dla nich dobrze, jeśli się tam udadzą! Lecz dla nas, którzy mieszkamy z Synem Bożym, nasz dom jest tabernakulum Jego obecności, codziennie z Nim rozmawiamy, to, co najlepsze, mamy na miejscu, co zyskalibyśmy więcej idąc do Jerozolimy??”

W tamtym czasie każdy pobożny żyd udawał się do Jerozolimy na trzy święta pielgrzymkowe, Pessar (Pascha) w okolicach kwietnia, Szawuot (Pięćdziesiątnica) w okolicach czerwca i Sukkot (Święto Namiotów) w okolicach października. Tym podróżom towarzyszyła bardzo piękna liturgia specjalna. Było to dla każdego okazją spotkania z Bogiem. Tam, w Świątyni, był on “widziany” przez Boga, który udzielał mu łask i szczególnych obietnic. Pan prosił przez proroków swój lud, żeby to czynił, a wiedział dlaczego. Pielgrzymka jest również instytucją Bożą!

Jeśli Józef, Maryja i Jezus ciągle chodzili pieszo na pielgrzymki do Jerozolimy trzy razy do roku (170 km!), mimo niepewności dróg w tych czasach, niewygody i zmęczenia, kimże jesteśmy my, żeby lansować nową duchowość, według której odtąd pielgrzymki są bezużyteczne?? Ogromna jest ilość świadectw nawróceń, uzdrowień i błogosławieństw zawdzięczanych pielgrzymkom. Czyż ostatnio Bóg wysłał do nas wiadomość mówiącą, że zmienił zdanie i że deszcze łask, jakie dawał w sanktuariach już nie są warte tego, żebyśmy się ruszyli z miejsca?

Ileż to razy Matka Boża mówiła do nas na górze, podczas wieczornych objawień: “Drogie dzieci, jestem szczęśliwa widząc was tu w tak wielkiej liczbie!” Ona nas zaprasza! Otóż gdy my zapraszamy kogoś do siebie, to czy nie leży nam na sercu, żeby z nim porozmawiać, podzielić się z nim tym, co mamy najlepszego, okazać mu swoją miłość! Przygotowujemy dla naszego gościa niespodziankę, żeby nie odszedł z pustymi rękami! Dla wielu pielgrzymów ich wyjazd do Medjugorja oznaczał decydujący zwrot w ich życiu i za nic w świecie nie chcieliby tego przegapić! (Patrz PS 1)

Czy mamy codziennie w domu naszą Matkę? Tak! Czy w swoich parafiach mamy Eucharystię? Tak, przynajmniej tam, gdzie jest ksiądz. Więc dlaczego by nie odpowiedzieć na zaproszenie Jezusa i Maryi, gdy biorą nas za rękę, i nie wyjechać z Nimi w podróż?? W drodze odkryjemy nowe cechy Ich osobowości i przyjmiemy to wszystko, co Oni dla nas przygotowali w tych miejscach łask. Czy na tej surowej pustyni, jaką czasami jest świat, zamierzamy wzgardzić tymi oazami stworzonymi dla nas przez Pasterza??

Więc jak mamy zagarnąć te dobra, które są nam ofiarowywane w sposób tak Boski?

Jezus daje nam dobry klucz – Jego własne Imię – żebyśmy mogli mieć dostęp do tych bogactw, nasiąknąć Jego bogactwami i rozlać je wokół. “O cokolwiek byście prosili Ojca, da wam w Imię moje. Do tej pory o nic nie prosiliście w Imię moje!” (J 16,24) Przypomina mi to kogoś, kto powiedział: “Patrz, mam w banku ogromną fortunę, uważam cię za członka rodziny, masz moje zaufanie, na moim koncie bankowym twój podpis będzie tyle wart co mój. Czerp z niego do woli; co jest moje, jest i twoje!” Gdy w Imię Jezusa prosimy o coś Ojca, to tak, jakby o to prosił sam Jezus. Może pomoże nam to zrozumieć pewien obraz: gdy jakiś Król wysyła kogoś, żeby w jego imieniu uregulował pewną sprawę, to dzięki jego upoważnieniu ta osoba jest wyposażona we władzę, jej podpis znaczy tyle co podpis Króla. “A o cokolwiek prosić będziecie w Imię moje, to uczynię, aby Ojciec był otoczony chwałą w Synu”, powiedział nam Jezus (J 14,14). Osobiście nie mogę w to wątpić, ponieważ gdy mieszkałam w Paryżu, zostałam uratowana od śmierci dzięki Imieniu Jezusa: na koniec spotkania modlitewnego ktoś o wielkiej wierze miał odwagę przywołać nade mną potężne Imię Jezusa i przeszłam od śmierci do życia. Imię Jezusa daje nam moc, jakiej nie podejrzewamy! Lecz także odpowiedzialność.

W języku hebrajskim imię oznacza identyfikację osoby i czasami jego rolę w planie Bożym. Tak więc imię Archanioła Rafała oznacza po hebrajsku: “Bóg uzdrawia” i to właśnie ten Archanioł uczynił z Tobiaszem (Tb 11,7-14)! Imię Jezusa, “Jeszua”, oznacza “Bóg zbawia” i to właśnie uczynił Jezus! On nas zbawił! Tak więc dlatego użycie Imienia Jezusa podczas jakiegoś działania, modlitwy o uzdrowienie lub cudowne uwolnienie, oznacza, że w pełni łączymy się z Jezusem. Nie tylko z osobą Jezusa, lecz także z tym, co to Imię w sobie kryje, z dziełem, jakie On przyszedł wypełnić, itd. Czy w swym sumieniu mamy zamiar być przedłużeniem Ducha Jezusa i być Jego narzędziem zbawienia? Imię Jezusa nie ma nic wspólnego z magicznym zaklęciem. Jeśli nasza intencja nie jest czysta, jeśli naszym celem nie jest chwała Jezusa, to nasze usta mogą 100 razy wymówić Imię Jezusa, a to Imię będzie pozbawione swej istoty, swej mocy. Dlatego Jezus mówił: “Nikt, kto czyni cuda w Imię moje, nie będzie mógł zaraz źle mówić o Mnie.” (Mk 9, 39) Jeśli szczerze kroczę z Jezusem, Jego Imię zamieszkuje we mnie i ja je wychwalam. (Patrz PS 2)

Gospa powiedziała: “Grupy modlitwy są silne i przez nie, dzieci, mogę zobaczyć, że w świecie działa Duch Święty” (orędzie z 25 czerwca 2004). Tu właśnie tkwi siła grupy modlitewnej: w przylgnięciu jej członków do Jezusa. Przylgnięcie do tego samego źródła daje w rezultacie jedność serc. Jesteśmy zjednoczeni w Imię Jezusa? Jezus przychodzi! Jest pośród nas i Jego radością jest otworzyć przed nami Jego bogactwa! Każdy członek grupy dysponuje “podpisem” Jezusa i stosownie do swego zaufania i swojej odwagi, chwyta dobra, jakie ofiaruje mu Jezus, karmi się nimi i obficie się nimi dzieli. Niszczyciel nie może takiej grupie szkodzić, ponieważ nawet jeśli taka grupa musi przejść przez ogień, jej członkowie są jak trzej młodzieńcy w piecu ognistym: zaufali Imieniu Bożemu i wyszli z ognia bez szwanku (Dn 3). Król Nabuchodonozor zobaczył, że wśród nich był człowiek, który miał wygląd anioła (wyobrażenie Jezusa). Wspaniały przykład grupy modlitewnej w działaniu w sytuacji krytycznej! Inny piękny przykład: Gospa przekazała widzącym tajemnice. Dlaczego Ona odczuwa potrzebę mówienia im o rzeczach przyszłych? Ponieważ w taki sposób, wtedy gdy przychodzi, tworzy z nich silną “grupę modlitewną”! Pozwala każdemu widzącemu przyłączyć jego głos do Jej głosu, stworzyć z Nią jedno serce i prosić Boga w intencji tych przyszłych wydarzeń!

Wydaje mi się, że w “nowych czasach”, gdy rozkwitnie wiosna Kościoła (orędzie z 25 października 2000 r.), Kościół będzie przeżywał w jeszcze większym zakresie piękne doświadczenie Dziejów Apostolskich! (zjednoczyć się w modlitwie usilnej, z Maryją – jaki to wspaniały model dla grupy modlitewnej i jaki to urodzaj dla świata!) W tym celu w Medjugorju Gospa w tajemniczy sposób formuje tych, którzy bardzo chcą Jej powiedzieć “tak” i z życiem wejść w Jej plan. “Tak, kochana Mamo, oto ja zamierzam wstąpić do Twojej szkoły, żyć Twoimi orędziami i stać się Twoim apostołem! Oto ja chcę, tak jak Ty, tworzyć z Jezusem – i tak samo z Tobą – jedno tylko serce i jedną tylko duszę, aby zrealizować Wasz piękny plan pokoju i szczęścia dla świata! Totus Tuus!”